Ειλικρίνεια

Είναι περίεργο το πώς βλέπει ο καθένας μας τα πράγματα. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι. Μέσα σε μία σχέση, αναζητάς την αλήθεια, στη φιλική σχέση την οποία θέλω να αναφερθώ, έχω μάθει ότι έτσι "πρέπει" να γίνεται. Είσαι απόλυτα ειλικρινής και δίνεις ευκαιρίες στον διπλανό σου να είναι και αυτός επίσης. Εγώ έτσι την έχω δει. Δε μπορείς να αλλάξεις τα πιστεύω του άλλου και γι’αυτό άλλωστε είστε μαζί. Φανταστείτε ένα κόσμο με ίδιους ανθρώπους! Θα ήταν βαρετός. Βαρετό για κάποιους είναι να μην έχεις διαμάχες και ίντριγκες. Δεν το θεωρώ καθόλου βαρετό να έχω αρμονία μέσα στις σχέσεις μου με τους άλλους, και γι’αυτό το λόγο είμαι απόλυτα ειλικρινής σε αυτά που πρόκειται να κάνω και σε αυτά που λέω. Οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις, βασίζονται στον αμοιβαίο σεβασμό, την αγάπη και προπαντός στην ειλικρίνεια. Δε περιμένω από κανένα να με γουστάρει και γενικά δε περιμένω από κανένα τίποτα.

Παλιές παρέες

Έχετε αναπολήσει ποτέ την παρέα του λυκείου; Αυτή την παρέα που ο καθένας είχε ξεχωριστό χαρακτήρα και που δεχόταν σαν φίλος τα ελαττώματα του άλλου. Αυτή την παρέα που ο ένας νοιάζονταν για τον άλλο, που ο ένας πρόσεχε τον άλλο. Τέτοιους φίλους είχα. Διασκορπιστήκαμε σε διάφορες σχολές της Ελλάδας μας. Και όταν τελειώσαμε την σχολή κανείς δε τόλμησε να αναζητήσει τον άλλο. Ίσως από φόβο, λίγο ο κόσμος που μας περιβάλει και λίγο η αλλαγή του εαυτού μας.

Έχω καταλάβει πλέον ότι τέτοιες παρέες δε ξανατυχαίνουν. Πολλές φορές αναπολώ εκείνη την παρέα. Δεν είμαι εγωίστρια, δε το κάνω μόνο όταν νιώθω μοναξιά. Αντιθέτως. Είναι πολλές στιγμές που θα ήθελα να ήταν δίπλα μου.

Είχα πάει για φαϊ με τις φίλες μου που σπουδάζαμε μαζί. Είναι 3:20 και μόλις πριν κάτι λεπτά όταν γύριζα σπίτι είδα μία γνωστή φιγούρα στο δρόμο. Δε χρειάστηκε να δω πολλά χαρακτηριστικά. Μόνο το στήσιμο και το περπάτημα μου ήταν οικείο για να καταλάβω ποιος ήταν. Ήμασταν με την μηχανή και περάσαμε αστραπιαία από το σημείο. Αμέσως είπα του Πέτρου να σταματήσει και να γυρίσει στο σημείο εκείνο. Όντως ήταν αυτός. Ο Μύρων όχι μόνο φίλος από το λύκειο αλλά και από το δημοτικό. Έμεινα και τον κοιτούσα χωρίς να μιλήσω. Γυρίζει προς το μέρος μου και με κοιτάει. Αλλάξαμε κινητά και ο ένας υποσχέθηκε στον άλλο ότι αύριο κιόλας θα πηγαίναμε για καφέ μαζί. Αν δε πάρει τηλέφωνο θα πάρω εγώ εννοείται.

Μου είναι πολύ σπουδαίο να έχω τέτοιους ανθρώπους κοντά μου. Νιώθω ασφάλεια μαζί τους χωρίς να κάνουν τίποτα. Δε μπορώ να καταλάβω καν πως χαθήκαμε. Δακρύζω τώρα δώστε μου λίγο χρόνο. Μπορείς να πεις το οτιδήποτε χωρίς να στο κρατήσουν μανιάτικο (αν και είμαστε από Κρήτη). Νιώθω σιγουριά και ασφάλεια μαζί τους (ότι ζητάει δλδ μία γυναίκα ^_^).

Ήμασταν παρέα, αγόρια και κορίτσια. Γελάγαμε, πετούσαμε ατάκες καθώς κουβεντιάζαμε (ξέρετε αυτές τις άσχετες κουβέντες που ξεδένονται όλοι στα γέλια στο τέλος). Το ατού μας ήταν να πηγαίνουμε στη μέση της αυλής του σχολείου και να παίζουμε παιχνίδια που παίζαμε στο δημοτικό, μελισσούλα και τα μελισσόπουλα, σιμαριάμ και άλλα τέτοια. Έτσι για να τραβήξουμε τα βλέμματα του σχολείου πάνω μας και να τους κάνουμε να παραληρούν. Τα πάρτι που κάναμε. Μου είχαν κάνει και surprise πάρτι σε συνεργασία με την μητέρα μου τα κολόπαιδα! Δεν ήμασταν μία παρέα σαν αυτή του beverly hills (οικογένεια γαμιώμαστε) και ούτε προς τα εκεί πηγαίναμε. Θυμάμαι όταν κάποιος από εμάς θέλησε να μιλήσει στη λυκειάρχη ντόμπρα και έφαγε αποβολή πραγματικά άδικα, εμείς είχαμε ξεσηκώσει σχεδόν όλα τα τμήματα της 3ης Λυκείου για αποχή, με αίτημα να αποσυρθεί η άδικη αποβολή. Η δική μας παρέα ήταν διαφορετική.

Πίστευα τότε ότι, εκείνα τα κρεμαστά που βγάζανε στο λύκειο που γράφανε μία ημερομηνία και μια ώρα στο τάδε σημείο, ήταν βλακείες. Άλλα τώρα και τι δε θα έδινα να τους ξαναδώ πάλι όλους μαζί να κάνουμε την πλάκα μας να γελάσουμε και γενικά να έχουμε την σχέση που είχαμε τότε.

Για μερικούς είσαι ο τέλειος άνθρωπος όταν σκέφτεσαι ότι είσαι "ένα τίποτα"...

Ξυπνάς το πρωί, βγαίνεις από το σπίτι και περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που ο καθένας από δαύτους δεν θα χάσει την ευκαιρία να σε κοροϊδέψει ή να σε εκμεταλλευτεί.

Είναι η εποχή που ο κάθε άνθρωπος ζει για εκείνον και σκέφτεται ατομικά απλά και μόνο το συμφέρον του. Όταν οι πράξεις του κατακρίνονται ψάχνει το δίκιο του σε ανούσιες κουβέντες, λέει ασυναρτησίες προκειμένου να ξεφύγει από το λάθος του, το οποίο βέβαια ποτέ δε παραδέχεται.

Δε ξεχωρίζουν άνδρες από γυναίκες, όλοι πλέον είναι το ίδιο. Άνθρωποι σαν και αυτούς βρίσκουν καταφύγιο στις μεγάλες παρέες όπου δεν έχουν καμία στενή σχέση ο ένας με τον άλλο και ανα πάσα στιγμή η παρέα αυτή μπορεί να αντικατασταθεί με μια καινούρια. Βρίσκονται σε μία κατάσταση και κάνουν παρέα με όποιους παρευρεθούν. Όταν η κατάσταση αυτή αλλάξει, αλλάζουν και οι φίλοι/κολλητοί όπως θέλουν να αυτοκαλούνται (έστω και αν δε ξέρουν τη σημασία αυτής της λέξης). Και σαν δε φτάνει μόνο αυτό.. βρίσκουνε εκεί και μία αφορμή και σκεπάζουν την φυγή τους με ένα τσακωμό για να μη φανεί η τάση (φυγής) που έχουν. Και επίσης να μην είναι υπόχρεοι να καταξοδεύονται σε άσκοπα τηλεφωνήματα και συναντήσεις. Είναι λες και δεν θέλουν να νοιάζονται για τους άλλους, απλά θέλουν να λένε ότι έχουν φίλους. Είναι σαν να κρύβονται, σαν να φοβούνται κάτι. Φοβούνται να ανοιχτούν σε κάποιον και να αφεθούν σε κάποια συναισθήματα.

Τέτοιοι άνθρωποι όταν διηγούνται κάτι από τα παλιά νιώθεις ότι έχει μια διαστρέβλωση η ιστορία τους από τους ίδιους, άλλα δεν θες να το πιστέψεις γιατί σε κάνει να νιώθεις ενοχές.

Από την άλλη πλευρά όμως δε βαριούνται ποτέ, έχουν ποικιλία στις παρέες τους και έτσι ζουν περισσότερους ανθρώπους, αλλά ποτέ δε κρατάνε επαφές. Τους συγχαίρω γιατί στην δύσκολη στιγμή θα την βγάλουν μόνοι τους με την πονηράδα την οποία διαθέτουν, ή θα βρεθεί κάνας πρώην μαλ***ς φιλενάδος/α να τους λυπηθεί.

Αλλάζουν οι εποχές και μας θέλουν μόνους...

Για σένα Ε.. Ευχαριστούμε για τις στιγμές που μας έδωσες και για την εμπειρία που πήραμε απο εσένα.

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

"H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ωρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους υπεύθυνους. Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.


Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί..."

πηγή VCDC

Dream until your dream comes true..

«Το να ονειρευόμαστε είναι μία άλλη κατάσταση στη συνειδητότητα μας.» Γράφουν κάποιοι… Είναι όμως όντως έτσι; Γιατί το λέω αυτό; Θα σας διηγηθώ το δικό μου όνειρο. Αν και έχει περάσει πολύ καιρός ακόμα το θυμάμαι, παρ’όλα αυτά ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω μία λογική (επιστημονική) εξήγηση.

Πριν μερικά χρόνια πέθανε η προ-γιαγιά μου. Πρέπει να ήμουν στην ηλικία τον δέκα. Λοιπόν, ή γιαγιά ήταν στα 90+. Καταλαβαίνετε ότι οι παλιοί δεν ήξεραν τι πάει να πει γιατρός και η γιαγιά ούτε που ήθελε να τους δει… Για κακή της τύχη έπεσε από τις σκάλες που τόσο καιρό είχε στο σπίτι της. Έτσι ο γιος της (ο παππούς μου) την πήγε στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί εκεί δεν ήταν και λίγοι μπροστά στα μάτια της.

Την ίδια μέρα όταν νύχτωσε εγώ ως δεκάχρονο κοριτσάκι έπρεπε να ήμουν στο κρεβάτι μου από νωρίς άσχετα με την ώρα που ο Μορφέας με επισκεπτόταν.

Το δωμάτιο μου έχει μία πόρτα (από την οποία μπαίνω ^_^) και ένα παράθυρο με θέα τα φρεσκοπλυμένα και απλωμένα ρούχα. Και όλα αυτά όταν κοιμάμαι κλειστά. Εκεί που είμαι μεταξύ ύπνου-ξύπνιου νιώθω ένα αεράκι στο κούτελο και μόνο εκεί (πουθενά αλλού στο πρόσωπο). Ξύπνησα και είπα να κοιτάξω την ώρα προτού ξαναπέσω στην αγκαλιά του Μορφέα. Το ρολόι έδειχνε 24:00 (ίσως όχι ακριβώς, αλλά εκεί περίπου).

Το πρωί που ξυπνάω με πλησιάζει η μαμά με τα κακά μαντάτα. «Πέθανε η γιαγιά σου» μου λέει. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν το αεράκι που είχα νιώσει. «Τι ώρα;» την ρώτησα. «δώδεκα»… Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να σωπάσω, καθότι και πρώτο παιδί στο σόι είχα την ιδιαίτερη προσοχή τους και πίστευα ότι δε θα ήταν καλή ιδέα να μάθουν τι μου είχε συμβεί.

Έπειτα, μετά από ένα χρόνο σχεδόν, όπως προείπα κλειστά τα πάντα όταν κοιμάμαι, βλέπω ένα όνειρο:

Βλέπω το σώμα μου καθιστό στο κρεβάτι μου να βλέπει προς την ανοιχτή πόρτα, από την οποία έβγαινε ένα έντονο φως και μπροστά από αυτό ακριβώς στην πόρτα στεκόταν η φιγούρα της γιαγιάς. Όταν ξύπνησα την ίδια στιγμή, βρέθηκα καθιστή στο κρεβάτι μου κοιτάζοντας την ανοιχτή πόρτα που όταν κοιμήθηκα είχα κλείσει. Όταν πλέον πήγα να την κλείσω για να ξανακοιμηθώ με τίναξε ελαφρά το χερούλι.

Το πρωί όταν ξύπνησα ρώτησα τους γονείς μου αν άνοιξαν την πόρτα όσο κοιμόμουν. Η απάντησή τους ήταν αρνητική.

The Beauty

"…
Της προσφέρει ένα όμορφο τριαντάφυλλο. Εκείνη απλώνει το χέρι της και το παίρνει.

- Αουτς! Είπε και της έφυγε από τα χέρια. Έχει αγκάθια, είπε ξαφνιασμένη και κοίταξε το πρόσωπο της γιαγιάς κυρίας όπου γελούσε ελαφρά με ικανοποίηση.

- Μα κοίταξέ το! Δεν είναι όμορφο λουλούδι; Είπε η γιαγιούλα.

Τότε το κοριτσάκι κοίταξε το τριαντάφυλλο που είχε ρίξει κάτω. Ήθελε να το πιάσει ξανά και να το μυρίσει. Όμως τώρα πλέον ήξερε ότι το όμορφο τριαντάφυλλο είχε άμυνες και έπρεπε να το πιάσει απαλά για να μη την τσιμπήσει πάλι. Και έτσι έγινε. Σήκωσε το όμορφο λουλούδι, το μύρισε, και τότε σκέφτηκε,

- Αν δεν ήθελα να προσπαθήσω πάλι, δε θα ήξερα τι άρωμα έχεις.

Θέλησε να ευχαριστήσει την καλή κυρία, αλλά όταν σήκωσε το βλέμμα της από το λουλούδι δεν την είδε. Ήταν ένα μυστήριο.
…"

*´¨ )
¸.•´¸.•´¨) ¸.•*¨)
(¸.•´ (¸.•´ (¸.•*´¯`*•> ©Naya

Μία μικρή ιστοριούλα την οποία την έγραψα πριν δύο χρόνια. Την δημοσίευσα εδώ για να την μοιραστώ μαζί σας. Η ιστορία καλύπτει ένα θέμα από τα "πιστεύω" μου.

Έχει έρθει μία εποχή που όλοι μας, εξαιτίας της, έχουμε αναπτύξει κάποιες προσωπικές άμυνες προκειμένου να μην πέσουμε σε παγίδες κάποιων «κακών» ανθρώπων κατά την ατομική μας γνώμη.

Είναι όμως τόσο εύκολο να κρίνουμε και να καταδικάσουμε κάποιον με την γνώμη μας; Την απάντηση την ξέρετε ήδη.

Υπάρχουν άνθρωποι που σε καταδικάζουν την ίδια στιγμή που σε βλέπουν. Δε ξέρουν τι χάνουν όμως...

Μη βιαστείτε να ταιριάζετε τον ρόλο του τριαντάφυλλου με τον εαυτό σας, μπορεί να κάνετε λάθος. Ο ρόλος στην ουσία είναι ένας, αλλά κάποιος θα πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα, ή έστω στη περίπτωσή μας το δεύτερο, χωρίς άμυνες και με κάποια λογική.