«Το να ονειρευόμαστε είναι μία άλλη κατάσταση στη συνειδητότητα μας.» Γράφουν κάποιοι… Είναι όμως όντως έτσι; Γιατί το λέω αυτό; Θα σας διηγηθώ το δικό μου όνειρο. Αν και έχει περάσει πολύ καιρός ακόμα το θυμάμαι, παρ’όλα αυτά ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω μία λογική (επιστημονική) εξήγηση.
Πριν μερικά χρόνια πέθανε η προ-γιαγιά μου. Πρέπει να ήμουν στην ηλικία τον δέκα. Λοιπόν, ή γιαγιά ήταν στα 90+. Καταλαβαίνετε ότι οι παλιοί δεν ήξεραν τι πάει να πει γιατρός και η γιαγιά ούτε που ήθελε να τους δει… Για κακή της τύχη έπεσε από τις σκάλες που τόσο καιρό είχε στο σπίτι της. Έτσι ο γιος της (ο παππούς μου) την πήγε στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί εκεί δεν ήταν και λίγοι μπροστά στα μάτια της.
Την ίδια μέρα όταν νύχτωσε εγώ ως δεκάχρονο κοριτσάκι έπρεπε να ήμουν στο κρεβάτι μου από νωρίς άσχετα με την ώρα που ο Μορφέας με επισκεπτόταν.
Το δωμάτιο μου έχει μία πόρτα (από την οποία μπαίνω ^_^) και ένα παράθυρο με θέα τα φρεσκοπλυμένα και απλωμένα ρούχα. Και όλα αυτά όταν κοιμάμαι κλειστά. Εκεί που είμαι μεταξύ ύπνου-ξύπνιου νιώθω ένα αεράκι στο κούτελο και μόνο εκεί (πουθενά αλλού στο πρόσωπο). Ξύπνησα και είπα να κοιτάξω την ώρα προτού ξαναπέσω στην αγκαλιά του Μορφέα. Το ρολόι έδειχνε 24:00 (ίσως όχι ακριβώς, αλλά εκεί περίπου).
Το πρωί που ξυπνάω με πλησιάζει η μαμά με τα κακά μαντάτα. «Πέθανε η γιαγιά σου» μου λέει. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν το αεράκι που είχα νιώσει. «Τι ώρα;» την ρώτησα. «δώδεκα»… Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να σωπάσω, καθότι και πρώτο παιδί στο σόι είχα την ιδιαίτερη προσοχή τους και πίστευα ότι δε θα ήταν καλή ιδέα να μάθουν τι μου είχε συμβεί.
Έπειτα, μετά από ένα χρόνο σχεδόν, όπως προείπα κλειστά τα πάντα όταν κοιμάμαι, βλέπω ένα όνειρο:
Βλέπω το σώμα μου καθιστό στο κρεβάτι μου να βλέπει προς την ανοιχτή πόρτα, από την οποία έβγαινε ένα έντονο φως και μπροστά από αυτό ακριβώς στην πόρτα στεκόταν η φιγούρα της γιαγιάς. Όταν ξύπνησα την ίδια στιγμή, βρέθηκα καθιστή στο κρεβάτι μου κοιτάζοντας την ανοιχτή πόρτα που όταν κοιμήθηκα είχα κλείσει. Όταν πλέον πήγα να την κλείσω για να ξανακοιμηθώ με τίναξε ελαφρά το χερούλι.
Το πρωί όταν ξύπνησα ρώτησα τους γονείς μου αν άνοιξαν την πόρτα όσο κοιμόμουν. Η απάντησή τους ήταν αρνητική.
No comments:
Post a Comment