Παλιές παρέες

Έχετε αναπολήσει ποτέ την παρέα του λυκείου; Αυτή την παρέα που ο καθένας είχε ξεχωριστό χαρακτήρα και που δεχόταν σαν φίλος τα ελαττώματα του άλλου. Αυτή την παρέα που ο ένας νοιάζονταν για τον άλλο, που ο ένας πρόσεχε τον άλλο. Τέτοιους φίλους είχα. Διασκορπιστήκαμε σε διάφορες σχολές της Ελλάδας μας. Και όταν τελειώσαμε την σχολή κανείς δε τόλμησε να αναζητήσει τον άλλο. Ίσως από φόβο, λίγο ο κόσμος που μας περιβάλει και λίγο η αλλαγή του εαυτού μας.

Έχω καταλάβει πλέον ότι τέτοιες παρέες δε ξανατυχαίνουν. Πολλές φορές αναπολώ εκείνη την παρέα. Δεν είμαι εγωίστρια, δε το κάνω μόνο όταν νιώθω μοναξιά. Αντιθέτως. Είναι πολλές στιγμές που θα ήθελα να ήταν δίπλα μου.

Είχα πάει για φαϊ με τις φίλες μου που σπουδάζαμε μαζί. Είναι 3:20 και μόλις πριν κάτι λεπτά όταν γύριζα σπίτι είδα μία γνωστή φιγούρα στο δρόμο. Δε χρειάστηκε να δω πολλά χαρακτηριστικά. Μόνο το στήσιμο και το περπάτημα μου ήταν οικείο για να καταλάβω ποιος ήταν. Ήμασταν με την μηχανή και περάσαμε αστραπιαία από το σημείο. Αμέσως είπα του Πέτρου να σταματήσει και να γυρίσει στο σημείο εκείνο. Όντως ήταν αυτός. Ο Μύρων όχι μόνο φίλος από το λύκειο αλλά και από το δημοτικό. Έμεινα και τον κοιτούσα χωρίς να μιλήσω. Γυρίζει προς το μέρος μου και με κοιτάει. Αλλάξαμε κινητά και ο ένας υποσχέθηκε στον άλλο ότι αύριο κιόλας θα πηγαίναμε για καφέ μαζί. Αν δε πάρει τηλέφωνο θα πάρω εγώ εννοείται.

Μου είναι πολύ σπουδαίο να έχω τέτοιους ανθρώπους κοντά μου. Νιώθω ασφάλεια μαζί τους χωρίς να κάνουν τίποτα. Δε μπορώ να καταλάβω καν πως χαθήκαμε. Δακρύζω τώρα δώστε μου λίγο χρόνο. Μπορείς να πεις το οτιδήποτε χωρίς να στο κρατήσουν μανιάτικο (αν και είμαστε από Κρήτη). Νιώθω σιγουριά και ασφάλεια μαζί τους (ότι ζητάει δλδ μία γυναίκα ^_^).

Ήμασταν παρέα, αγόρια και κορίτσια. Γελάγαμε, πετούσαμε ατάκες καθώς κουβεντιάζαμε (ξέρετε αυτές τις άσχετες κουβέντες που ξεδένονται όλοι στα γέλια στο τέλος). Το ατού μας ήταν να πηγαίνουμε στη μέση της αυλής του σχολείου και να παίζουμε παιχνίδια που παίζαμε στο δημοτικό, μελισσούλα και τα μελισσόπουλα, σιμαριάμ και άλλα τέτοια. Έτσι για να τραβήξουμε τα βλέμματα του σχολείου πάνω μας και να τους κάνουμε να παραληρούν. Τα πάρτι που κάναμε. Μου είχαν κάνει και surprise πάρτι σε συνεργασία με την μητέρα μου τα κολόπαιδα! Δεν ήμασταν μία παρέα σαν αυτή του beverly hills (οικογένεια γαμιώμαστε) και ούτε προς τα εκεί πηγαίναμε. Θυμάμαι όταν κάποιος από εμάς θέλησε να μιλήσει στη λυκειάρχη ντόμπρα και έφαγε αποβολή πραγματικά άδικα, εμείς είχαμε ξεσηκώσει σχεδόν όλα τα τμήματα της 3ης Λυκείου για αποχή, με αίτημα να αποσυρθεί η άδικη αποβολή. Η δική μας παρέα ήταν διαφορετική.

Πίστευα τότε ότι, εκείνα τα κρεμαστά που βγάζανε στο λύκειο που γράφανε μία ημερομηνία και μια ώρα στο τάδε σημείο, ήταν βλακείες. Άλλα τώρα και τι δε θα έδινα να τους ξαναδώ πάλι όλους μαζί να κάνουμε την πλάκα μας να γελάσουμε και γενικά να έχουμε την σχέση που είχαμε τότε.